غزل ــــــــ د ورکو ملګرو په یاد کې ــــــــ خالد خراساني

غزل
ــــــــــ

غرمه ده، خړ ګردونه دي او لَؤ دی او روژه ده
نیولی مې له خلــکو جـلا رَؤ دی او روژه ده

ای ربه د صحرا! ورکه رمه مې په تا سپارم
له هر خوا یو لیوۀ ورته په څَؤ دی او روژه ده

ګرمي د پشکال! اوبه اوبه اننــګي شته خو
آه عشقه! مجبوري ده، وخت د لَؤ* دی او روژه ده

یه وخته! روژه ماتي ته یم ځان له درته پاتې
یاران دي چې روان رانه یَؤ یَؤ دی او روژه ده

صحرا ده او ټکور ته د لیلا لاسونه نشته
زخمونو د جنون مې کړی نَؤ دی او روژه ده

جنون دی، سره غرمه ده او په شونډو شونډې ږدل دي
اوس څه اوکړم؟ لیلا سره مې دَؤ دی او روژه ده

د سیند په غاړه ناست یاران مې تږي تږي ښکاري
د ورک یار تصور راته جوړ بَؤ دی او روژه ده

همت به د خالؔد لکه الف غوندې ولاړ وو
بېلتون دې را کوږ کړی لکه وَؤ دی او روژه ده
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* په انګلسي ژبه کې د مینې اظهار
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
د ازادخېل ادبي جرګې نه په مننې سره!

#ٹرائبل_نیوز کې د “پښتو ادب” اړونده مواد هم خپریږي که تاسو هم د پښتو ادب کې برخه اخلئ نو اړیکه راسره ونیسئ

Tribalnews.net@gmail.com